Strona 233, wpisy na blogach

Muszę zacząć od prostej deklaracji: w boga już nie wierzę. Już. Wierzę za to w to, co napisałeś: "Istnienie JEST wystarczającym powodem, by być kochanym i to bezwarunkowo! Czyli bez założeń, systemu kar i nagród, bez toru przeszkód, podczas którego wybijamy sobie zęby, łamiemy kończyny i kręgosłupy, przede wszystkim moralne. Bez starań, błagania, skowytu, próśb, odpustów, różańców, pokuty, zadośćuczyniania i nie kończących się wątpliwości, czy już zasłużyłem i jestem kochany, czy jeszcze muszę się postarać.".
To trudna wiara, ale mam ją w sobie. Pomaga mi w niej świadomość, że nie żyjemy w żadnej "makroskali" czy innym "boskim wymiarze rzeczy" - żyjemy w swojej ludzkiej skali, w której to co robimy ma znaczenie. Dla każdego pewnie ta skala jest nieco inna, ale nie potrafię sobie wyobrazić prawdziwego życia w większej. Świadomość ogromu cierpień ludzkości to jedno. Drugie to to, co można z tym realnie zrobić. Odpowiedź na to pytanie, to dla mn

oryginalna lokalizacja wpisu »

Sąsiedzi to często całkiem fajni ludzie..którzy mieszkają koło nas ;)

oryginalna lokalizacja wpisu »

W czasie koronawirusa .. gdy nie można wyjść z domu ...trzeba sobie jakoś organizować czas ..oczywiście nie mówię tu o całym dniu przed komputerem ..ale jest to jakaś firma rozrywki ;)